Historia dzieciństwa

Lubię czasami wracać do tej książki.
Po jej lekturze łatwiej uzmysłowić sobie jak ulotne jest dzieciństwo. Tak ulotne, że kiedyś go nawet nie było wcale. Istniało oczywiście w rzeczywistości, ale nie w świadomości społecznej, nie było ono przedmiotem analizy, zainteresowania a tym bardziej troski dorosłych.
Trudno być może zrozumieć to dziś, nam – współczesnym dorosłym, usiłującym sprostać wielu istniejącym równocześnie wzorcom „idealnego rodzica”.

Philippe Aries, francuski historyk, jeden z pierwszych badaczy dzieciństwa. Klasyk tematu. W „Historii dzieciństwa” poddał analizie głównie okres od wczesnego średniowiecza do wieku XVII, czas odkrywania dzieciństwa.
Dziecko zaczynano zauważać, gdy właściwie wyrastało już z dzieciństwa, a więc z okresu obarczonego tak przerażająco wysoką śmiertelnością, że przywiązywanie się do niemowlęcia było emocjonalnie i psychicznie niebezpieczne dla dorosłego.
Rodzicami byli przecież również bardzo młodzi ludzie, z naszego punktu widzenia prawie dzieci, bo to głównie z nich składało się w tym okresie społeczeństwo.
Dzieci nie wychowywały się w biologicznych rodzinach. W zależności od stanu społecznego oddawano je do terminu rzemieślniczego lub na dwór innej rodziny a samemu wychowywano z kolei obce dzieci, uczące się zawodu lub rycerskich manier.
Tak, to właśnie stąd brały się, znane nam z literatury, rzesze szewczyków, paziów i dam dworu:)
No cóż, rodzina pełniła wówczas inną niż uczuciowa, funkcję. Miłość w rodzinie pojawiała się oczywiście, ale to nie ona ją tworzyła.

Philippe Aries, Historia dzieciństwa, wyd. Marabut, Gdańsk 1995