Stare ogródki działkowe

 

Dużą część swojego dzieciństwa, spędziłyśmy z siostrą w ogromnym ogrodzie babci. Mieliśmy też jednak jeszcze jeden ogródek, niedaleko naszej kamienicy, usytuowanej przy ruchliwej ulicy Poznania. Właśnie dlatego, rodzice, tuż przed moimi narodzinami nabyli małą działkę w kompleksie Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Bielniki”.

Ogródki, bardziej niż wypoczynkowi, służyły wtedy zaopatrzeniu gospodarstw domowych w warzywa i owoce, które później przerabialiśmy na soki, dżemy i kompoty.

Działki, moi rodzice nie mają już od dawna, ale ogródki wciąż istnieją, choć osaczane są coraz bardziej przez zbliżające się bloki. Grządki warzywne zastępowane są przez trawniki, drzewka owocowe przez tuje i iglaki, ale wiele rzeczy pamięta ciągle czasy mojego dzieciństwa.

Niedawno wybrałam się tam z dziewczynkami i moją siostrą na wspomnieniową wyprawę, w miejsce, które być może w niedługim czasie zostanie zupełnie pochłonięte przez miasto.

Przeszłyśmy alejką przy której położona była nasza działka. Tu uczyłam się chodzić, a później jeździć na rowerze.

Wspólny dla wszystkich działkowiczów plac zabaw, pozostał prawie niezmieniony. To niesamowite, że moje córki bawiły się na tych samych co ja huśtawkach, na których – podobnie jak wtedy gdy byłam dzieckiem – łuszczyła się farba.

Huśtawki przeznaczone dla maluchów zniknęły, pozostały tylko te dla starszych dzieci.

Wymieniono również, spróchniałe pewnie drewniane głowy koni na wahadłowych huśtawkach, na metalowe obręcze.

Zanim pozwolono nam bawić się na tym placu zabaw, musiałyśmy wcześniej wypielić jakąś grządkę lub narwać wiaderko owoców. Najmniej lubiłam zbierać czarne porzeczki, których owoce bardzo powoli zapełniały nasze koszyki.

Opowiadałyśmy o tym dziewczynkom,  które później, w ogrodzie mojej siostry, również mogły wykazać się cierpliwością przy zbiorze porzeczek na popołudniowy deser.