Jeże

 

Niestety nie zamieszkały jeszcze w naszym ogrodzie. Może dlatego, że jakoś nie widujemy ich w naszej okolicy. Odległość od lasu, która dla saren nie jest problemem (czasami widujemy je przed domem), dla jeży jest już pewnie sporą barierą. Lepiej, żeby mieszkały w lesie i nie narażały się na przejechanie przez auto. Gdyby jednak któryś się zawieruszył i dotarł do naszego ogrodu, znajdzie w nim odpowiednią kupkę chrustu i liści, w której będzie mógł się schować. W oczekiwaniu na kolczastego gościa, postanowiłyśmy o nim poczytać.

 

Bohater książki Doroty Sumińskiej „Wierzę w jeże” urodził się właśnie w ogrodzie, a jego mama zginęła pod kołami samochodu. Wychowywał się więc pod opieką ludzi, a jego ogrodowe terrarium odwiedzali liczni przedstawiciele okolicznej fauny: mucha, komar, pająk, mysz, żmija, ropucha, kret, osa i jeszcze wiele innych. Każdy z nich opowiadał o swoim życiu, co Zosia – zdeklarowany, przyszły weterynarz – z uwagą starała się zapamiętać:)

Pod wpływem lektury powstały również te jeżowe wizerunki…

A jeśli dysponujecie np. starym kalendarzem, można spróbować zrobić z niego takiego oto jeża…

Kolczasta lektura, przypomniała mi też o mojej ulubionej bajce wyświetlanej wieczorami za pomocą starego rzutnika. W „Bajce o upartym kotku”, zagubiony kociak wędruje po lesie, trafiając pod opiekę kolejnych jego mieszkańców. Nocował też w domu jeżowej rodzinki, u której było mu trochę zbyt kolczasto. Bajkę znałam na pamięć i opowiadałam ją siostrze, co zostało zarejestrowane przez rodziców za pomocą szpulowego magnetofonu.

Wiele przydatnych informacji o jeżach można znaleźć na stronie Polskiego Stowarzyszenia Ochrony Jeży. Zajrzałyśmy też do ogródka Megi, w którym jeże mieszkają. A czy do Was zaglądają?

/